Door Guus Werdmüller von Elgg

Meester, ik voel niets…                                              

Ze was iemand geweest die tijdens de cursus heel serieus aan de oefeningen had deelgenomen. Nieuwsgierig was ze geweest, elke keer dat ik een nieuw onderdeel besprak. Betrokken ook bij de anderen van de groep. En het was me bovendien regelmatig opgevallen hoe goed ze kon invoelen elke keer dat een ander het emotioneel moeilijk had. Aan het eind van de cursus had ze problemen met het afscheid nemen van haar medecursisten, alsof ze pas op het laatst tot het besef kwam dat het weekend samen was opgehouden te bestaan. De dag van de reünie zou ze er in ieder geval zijn, zo verkondigde ze vol enthousiasme en enigszins aangeslagen. 

Maar toen ik haar een maand later op de dag van de reünie weer zag, was ze enigszins timide. Wel blij om ons allen weer te zien, maar een gevoel van onzekerheid was duidelijk van haar gezicht af te lezen. Die onzekerheid werd pas echt duidelijk toen het bij de ronde haar beurt was om te vertellen hoe het met haar was gegaan na de Reiki I cursus.

“Nadat ik de informatie avond had bezocht”, zo begon ze, “was mijn eerste nieuwsgierigheid veranderd in een diep vertrouwen van binnen en wist ik zeker dat ik de cursus zou gaan doen. En vanuit dat verwachtingsvolle gevoel heb ik me toen  onmiddellijk ingeschreven”. Met dit begin van haar verhaal had ze inmiddels ongemerkt de volledige aandacht van de groep gekregen.“Maar”, vervolgde ze haar verhaal, “hoewel ik tijdens de cursus lichte tintelingen kon waarnemen in voornamelijk de vingertoppen van mijn handen, heb ik in de afgelopen weken hier niets meer van gemerkt. Ik geloof écht dat het bij mij niet werkt!”

Nu weet ik uit ervaring dat het geen zin heeft om iemand die zegt niets te voelen er van te overtuigen dat er wel degelijk een verandering op dat gebied moet hebben plaatsgevonden. Ik knikte alleen maar instemmend en vroeg of ze misschien in de tussentijd andere dingen had meegemaakt waar ze over wilde praten. En terwijl ze in korte zinnen ons op de hoogte bracht van de gebeurtenissen van de afgelopen weken, viel het me op dat er meer was voorgevallen dan ze in eerste instantie met haar reactie had aangegeven.

Zo had ze in haar relatie met haar vader in de korte tijd vanaf de cursus gemakkelijker dan voorheen afstand kunnen nemen van de benauwende ouderlijke bemoeienis. In gesprekken met hem was het haar gelukt om duidelijk haar grenzen aan te geven. En achteraf was ze, zoals nu pas bleek, verrast geweest door het feit dat het gedrag van haar vader naar haar toe hierdoor in positieve zin was veranderd.

Maar ook op haar werk hadden een aantal collega’s onlangs uitgesproken dat ze haar in positieve zin veranderd vonden. Toch bleek in haar verhaal uit niets dat ze op enig moment de koppeling had gelegd naar de cursus die ze nog maar net had gevolgd. En ook de vragen die ik naar aanleiding hiervan stelde, veranderden daar niets aan.

“Ik heb het wel heel erg naar mijn zin gehad”, vervolgde ze. “De rust die ik dat weekend voelde heeft er in ieder geval toe bijgedragen dat mijn klachten aan mijn darmen vrijwel geheel zijn verdwenen. Daar ben ik blij om, omdat ik daar al bijna tien jaar mee sukkel. Maar terwijl ik aan de ene kant gemakkelijker de rust van binnen kan vinden, is mijn relatie met Hans er niet beter op geworden”.

En ik herinnerde me plots van de cursus nog dat ze tijdens de deelronde regelmatig was geschrokken toen haar alsmaar duidelijker werd dat zij zich in haar relatie constant de schikkende partij toonde.

“Gisteren nog”, vervolgde ze, “heb ik mijn man duidelijk te verstaan gegeven dat ik dit zo niet langer vol kan houden en dat ook hij zijn best zal moeten doen om te veranderen”.

Voor mij was duidelijk geworden dat, ook bij deze cursist, als gevolg van de Reiki-cursus en of behandeling veel in beweging was gezet. En het verraste me weer een,s dat het resultaat wel waarneembaar was, maar zich op een ander gebied had voltrokken dan verwacht. Ook dat is Reiki.